“Güzel cümle” isteğiyle yazma arzusu başlayan Barış Bıçakçı’nın romanları genel olarak değerlendirildiğinde postmodern unsurların, yazar figürlerin ve mekân olarak Ankara’nın ön plana çıktığı görülmektedir. Eliuz’a göre onun romanlarında Ankara, yaşananların hem öznesi hem tanığı konumundadır: “Zaman olarak 1970’lerin sonundan başlayıp günümüze kadar uzanan bir sürecin ele alındığı Bıçakçı anlatılarında (altı roman ve bir öykü kitabı) mekân, büyük çoğunlukla Ankara’dır. Bıçakçı’nın her eserinde başrolü alan Ankara, sokak ve caddeleriyle, park ve toplu konutlarıyla, kahve ve birahaneleriyle yaşayan ve yaşatan; buluşturan ve birleştiren bir şehir olarak tasvir edilir. Öyle ki, içinde yaşayan roman ve hikâye kişilerinden daha canlı ve hayat doludur. Hatta onun renkleri bireylerin renksizliğini vurgulamak için iki kat cilalanır. Geleneksel değerlerinden giderek uzaklaşan büyükşehir insanının geçmişe duyduğu yoğun özlemin ve içinde bulunduğu toplumla yaşadığı iletişimsizliğin onu yabancılaştırdığı; aşk ve sevginin bireyi yalnızlaştırıcı duygular olarak işlendiği ve karakterlerin, ölüm karşısında farklı yaklaşımlar benimsediği görülür.” Diğer taraftan Gürbilek’e göre romanlarda yazar figürler hâkimdir: “Sinek Isırıklarının Müellifi’nde ‘gençken dinledikleri şarkılara, geçen zamana ve her şeye rağmen devam eden hayata dair’ bir roman yazmak isteyen, yazıda hep o ‘tek ve öldürücü hamle’yi arayan Cemil’le tanıştırdı bizi Barış Bıçakçı. Ama Bıçakçı’nın neredeyse bütün yapıtlarında bir yazar figürü vardır.” Bıçakçı, benzer karakterler etrafında şekillendirdiği, aynı anlatı serisinin birer unsuru olma özelliği taşıyan roman ve öykülerinde; üstkurmaca, geriye dönüş, metinlerarasılık, ironi vb. teknikleri kullanarak sevgi, aşk, geçmişe özlem, iletişimsizlik, yabancılaşma ve ölüm izleklerini işlemiştir.

Sayfalar: 1 2 3