Ali Ercan, “Adana’ya Bir Kız Geçti Gördün mü?” adlı ilk plak çalışmasının ardından “Karakaş Gözlerin Elmas”, “Adaletin Bu mu Dünya?”, “Kırat Gemini Almış Yol mu Dayanır?” adlı plaklarıyla 1960-1970 yılları arasında tüm yurtta oldukça popüler olur, bu süreç içerisinde 55 plak, 25 kaset yapar (Atılgan 2002: 32). Anadolu’nun her yerinde tanınan ve türküleri söylenen Ali Ercan, o yıllarda Niğde türkülerinin tüm yurtta tanınmasına, çalınıp söylenmesine vesile olur (Atılgan 2002: 32). Sanatçı, geçmişten günümüze 300’ün üzerinde eserin altına imzasını atmayı başarmıştır.

Ali Ercan’ın türküleri içerik bakımından incelendiğinde âşıklık geleneğinde görülen söz söyleme sanatının öne çıktığı; anlatılmak istenilenin, sözün etrafında şekillendiği görülür. Âşığın eserleri, ezgisel tür olarak çoğunlukla kırık havadır, sıklıkla 2/4’lük ve 4/4’lük ölçü sayısıyla bestelenmiştir. Bunun dışında Niğde’ye ve çevre yörelere ait derlediği türküler ve uzun havalar arasında kendisine ait olanlar da bulunmaktadır (İstanbullu 2014: 18).

Ali Ercan, gerek âşık tarzı şiirlerinde gerekse tasavvufi şiirlerinde, hecenin 7, 8 ve 11’li kalıplarını kullanmıştır. Aynı çeşitlilik, kullandığı uyak şeması ve türünde de görülmektedir. Şiirlerin nazım biçimleri incelendiğinde, hem saz şiirinden hem de tekke şiirinden faydalanıldığı görülmektedir. Koşma, semai, ilahi gibi biçimler âşığın kullandığı nazım biçimleridir. Ali Ercan’ın eserlerindeki konular, âşık edebiyatı geleneğinde görüldüğü üzere kendi başından geçen ya da yaygınlaşıp ünlenen hikâyeler üzerinedir.

Ali Ercan, sanat hayatını üç dönemde tanımlar: Bunlar yöre sanatçısı olduğu birinci dönem, ulusal alanda tanındığı ve popüler kültür ürünleri verdiği ikinci dönem, olgunluk yaşlarında başlayıp hâlen devam eden, İslami ürünler ve televizyon programlarının olduğu üçüncü dönemdir. Niğde ve civar yörelere ait türkülere can verdiği birinci dönemde Ercan’ın, âşık edebiyatı konularından ve halka ait hikâyelerden etkilenerek bu hikâyeleri bestelere dönüştürdüğü görülmektedir. Niğde türküleri; konuları gereği çoğunlukla aşkın ifade edildiği, kırsal ve geleneksel özelliklerinden dolayı çevre baskısının türkü sözlerine yansıdığı, sevdiği kızla görüşememenin verdiği üzüntünün dile getirildiği, genellikle erkek ağzı dizelerden oluşmuştur. Ali Ercan da sanatının ilk yıllarında bu konular üzerine yoğunlaşmıştır (İstanbullu 2014: 18-19). Ercan, ikinci dönemdeki ürünlerini “fantezi müzik” olarak tanımlamakta ve ürünlerinin konularını da o yılların gündemde olan konularından, halkın isteği yönünde belirlediğini, eserlerinin genellikle yoksul kesimin sorunları ya da mizahi tarzda taşlamalar biçiminde olduğunu dile getirir. Ercan’ın kırklı yaşlarıyla birlikte gelen üçüncü dönem, İslami konular üzerine ürünler verdiği dönemdir. Bu dönem, kendisi tarafından, “halk âşığı” iken “Hak âşığı” olmak, şeklimde tanımlanır (İstanbullu 2014: 20). Niğde kültürünün sesi olan Ali Ercan, gerek kendi besteleri, gerek halk şiirlerine can veren ezgileriyle Niğde müziğinin sesi, temsilcisi ve taşıyıcısı olmuştur (İstanbullu 2004: 17).

Hâlen dinî motifler içeren şiirlerini bestelediği ürünleriyle sanatına devam eden Ercan’ın, ilahi tarzda eserleri de albüm olarak piyasaya sunulmuştur. Dinî konularda birçok filmde de rol alan Ercan’ın, bir reklam filmi ve yayımlanmış iki kitabı bulunmaktadır. Bu kitapların ilki, kendi çalışmaları, eserleri, Niğde dolaylarından derlediği Niğde türküleri ve sosyal içerikli şiirlerinin olduğu “Karakaş Gözlerin Elmas (1965)”, diğeri ise İslami tarzda bestelenmiş kasidelerin, nasihatlerin, ilahilerin ve kendi eserlerinden seçmelerin bulunduğu “Doyamadım Muhammed’e (2004)” adlı kitabıdır (İstanbullu 2014: 18).

Sayfalar: 1 2